Choroba wysokościowa jest stanem chorobowym spowodowanym brakiem adaptacji do warunków panujących na dużych wysokościach (brak aklimatyzacji). Z reguły pojawia się na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m.. W międzynarodowej klasyfikacji chorób opublikowanej przez Światową Organizację Zdrowia oznaczona symbolem T70.2 („Wikipedia”). Objawami choroby wysokościowej są: ból głowy, bezsenność, drażliwość, zawroty głowy, bóle mięśni, zmęczenie, utrata apetytu, nudności lub wymioty, obrzęki twarzy, rąk i stóp. Jedynym sposobem leczenia jest jak najszybsze przetransportowanie chorego niżej. Jeżeli jest to możliwe należy podać mu do oddychania tlen. Leczenie farmakologiczne ustala i zleca lekarz wyprawowy. Zapobieganie ma na celu zredukowanie lub uniknięcie objawów choroby wysokościowej. Należy wspinać się powoli, oddychać prawidłowo (wdech nosem, wydech przez usta) i pić dużą ilość płynów. Przyjmuje się, że dzienna norma wysokości wspinania na poziomie ponad 3000 m.n.p.m. wynosi około 300 metrów. Wspinając się ponad tę wartość należy zejść na nocleg niżej. W trakcie snu poziom aklimatyzacyjny zmienia się i większość ludzi może kontynuować wspinaczkę następnego dnia.

Choroby wywoływane wysokością:

• ostra choroba wysokościowa
• wysokościowy obrzęk płuc
• wysokościowy obrzęk mózgu
• obwodowe obrzęki wysokościowe
• wylewy krwawe do siatkówki
• zakrzepica
• ogniskowe zaburzenia neurologiczne
• problemy ze snem
• zapalenie górnych dróg oddechowych
• zaburzenia odporności organizmu

Choroby wywoływane temperaturą:

• ślepota śnieżna
• hipotermia
• odmrożenia
• stopa okopowa
• wyczerpanie upałem i udar cieplny
• oparzenia słoneczne

Ze względu na panujące na wysokości warunki i ogromny wysiłek organizmu często dochodzi do pogorszenia stanu zdrowia i zaostrzenia dolegliwości dotychczasowych chorób.

Warunki w górach wysokich:

• obniżanie ciśnienia atmosferycznego, a więc rozrzedzanie powietrza wraz z wysokością
• obniżanie temperatury otoczenia 6.5 °C co 1000m
• zwiększanie przenikalności promieniowania UV o 4 % co 300m
• „wysokościowa pustynia” – woda zdobywana jest ze śniegu przez topienie